heel lang geleden in Heerde
toen ik mijn dagelijkse route fietstevan de Herdershof (waar wij woonden)
naar Heidebeek, waar ik werkte
-.-.-.-.-.
Ik zal dat ene moment nooit meer vergeten
- en vind het eerlijk gezegd soms ook moeilijk mezelf te vergeven -
dat ik op eerder genoemde ochtend een jonge moeder,
waarvan haar kinderen op dezelfde school zaten als die van ons,
zo snel voorbij fietste en haar alleen snel begroette,
met de excuus dat ik al aan de late kant was
Terwijl ik op dat moment een stemmetje tegen mij hoorde zeggen:
"Maak eens een praatje met haar
en vraag hoe het met haar gaat!"
Een paar weken later hoorde ik,
dat zij aan kanker overleden was...
Een verloren kans,
dacht ik toen achteraf.
"O, had ik maar..."
Het is mij al die jaren bijgebleven
en sinds die tijd bad ik tot God
of Hij mij er op attent wilde maken
om te luisteren naar mijn hart
of beter gezegd,
te luisteren naar die zachte stem van Hem
binnen in mij!
Deze week fluistert God mij twee keer toe:
een belletje aan een jonge weduwe
die nu in diepe rouw verkeert.
Een moment om gewoon naar haar te luisteren en
om voor haar te gaan bidden
Of een bezoek aan een dierbare en lieve vriendin,
die het even nodig heeft om haar hart te delen.
Het is opnieuw die zachte, onopvallende en soms bijna niet-hoorbare stem van God die ons onrustig maakt totdat wij eindelijk gehoor aan geven om ernaar te handelen, omdat God die ander door ons heen wilt zegenen
Dankjewel Papa voor Uw warme, zachte en liefdevolle stem.
-.-.-.-.
En... voor uw geduld met mij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten