Beautiful Tual.
Terwijl ik nu al op Bali zit, denk ik voortdurend terug aan onze tijd in Tual: hoe God ons daar naar toe heeft geleid, hoe we warm werden verwelkomd door br. Anis & zijn gemeente, de gastvrijheid en de liefdevolle zorg, de mensen die we in de verschillende dorpen hebben bezocht: allemaal lieve mensen en open en hongerig voor het evangelie. De dankbaarheid straalt van hun gezichten af, omdat we hen hebben opgezocht en voor hen hebben gebeden. Wow!
Ik zie nog de oude oma op haar " bed" liggen (op de harde grond), die heel veel pijn had omdat ze de vorige dag door een brommer werd aangereden. Je voelt het vaderhart van God, maar ook machteloos. Samen met de 12-jarige Techinna heb ik voor haar mogen bidden en haar mogen zegenen... Of de moslimfamilie die bij hun zieke zoon zat in het ziekenhuis. Na het gebed gaven we de moeder een traktaat waarin beknopt het evangelie werd verteld. Ze begon het gretig te lezen en later, toen we weer langs de zaal liepen, was ze het nog steeds aan het lezen!
Tual. Vanwege de hoge golven werd me afgeraden om zelf naar Key Besar te gaan, waar mijn vader oorspronkelijk vandaan kwam. Eerst was ik teleurgesteld, maar ik besefte toen dat God van mijn bezoekplannen al lang op de hoogte was en dat Hij alles in zijn handen had (heeft!). Misschien was dit Zijn manier om me te laten weten dat de tijd nog niet rijp was? Ik heb gelukkig Gods vrede mogen ervaren, nadat ik het allemaal aan mijn lieve Papa heb terug gegeven.
Lieve bloglezers, ik wens jullie allemaal de lieve, warme groeten uit Denpasar
1 opmerking:
Lieve Tante mariana,
Nu voor mijn gevoel de hele wereld in Indonesië zit (is natuurlijk niet zo, maar tòch...) vind ik het fijn om de gebeurtenissen te volgen. Er komt een dag dat u naar Key Besar kunt. Dit is vast niet de laatste keer dat u in Indonesië zit!
Veel zegen,
Ruth
Een reactie posten