eten!

... hoorde ik nog de vijf-jarige Philip naar zijn twee oudere broers roepen, zodra we aan tafel konden gaan. Elke dag, zolang we op hen pasten, herhaalde het tafereeltje zich en Freddy & ik moesten vaak om Philip lachen. Eten was zijn "lust en zijn leven!" (We pasten vroeger, we hadden toen zelf nog geen kinderen, vaak bij verschillende jonge gezinnen op Heidebeek op)

Een gelijkmatig tafereeltje herhaalt zich nu ook dagelijks in huize Joël. Bij het horen van "eten!", stormen de desbetreffende personen van de trap af en binnen 10 tellen zat de hele familie compleet aan tafel, met de brandende vraag op ieders' lip: "Wat eten we?"

Soms vraag ik me af of wij ook zo hard naar God rennen, als Hij het woordje "eten!" zegt. Zijn we ook zo gehaast en hongerig om direkt aan Zijn tafel te gaan? Haasten wij ons om Zijn Woord tot ons te nemen? En zijn we ook dagelijks hongerig naar Hem?

Het enig verschil zit in het volgende: ons natuurlijke honger wordt door ons benadrukt met de vraag: "Wat eten we?". Ons geestelijk honger wordt door God gestild met het "manna"; het dagelijks geestelijk voedsel wat ons verzadigd! Voor elke dag is er genoeg en het is nooit te veel of te weinig!

En... als je bij je hemelse Vader aan tafel komt: "Smaakt en ziet dat de HERE goed is." (Ps. 34:9)

Eetsmakelijk!